Dagdagelijks naar school gaan; een sport beoefenen; muziek- of toneelschool volgen; ravotten met de kameraden; touwtje springen of dansen op de speelplaats. Het zijn stuk voor stuk bezigheden die we als Westerlingen als vanzelfsprekend beschouwen in het leven van onze kinderen en jongeren. We denken er niet bij na, we staan er niet bij stil, het lijkt de normaalste zaak van de wereld. Totdat een kind op een dag aangeeft dat het zo niet verder kan, dat het mama of papa ’s ochtends huilend smeekt om vandaag niet naar school te moeten gaan omdat de pijn het van hem overneemt en spelen met vriendjes de pijn alleen maar erger maakt.
Ruim 35% van de kinderen en jongeren tussen 8 en 16 jaar heeft pijnklachten die 3 maanden of langer aanhouden. Ongeveer 5% ondervindt matige tot ernstige beperkingen in het dagelijks functioneren als gevolg van pijnklachten. Bovendien blijkt het medisch consumptiegedrag bij kinderen met chronische pijn al extreem hoog te zijn waarbij meer dan de helft van hen op regelmatige basis pijnmedicatie neemt en frequent een arts bezoekt omwille van de pijnklachten1.
In deze blog wil ik aankaarten hoe belangrijk het probleem van chronische pijn bij kinderen is, maar vooral dat wij als kinesitherapeuten een veel grotere invloed kunnen hebben op het leven van deze kinderen en hun families dan we zelf misschien wel beseffen. Mijn partner, overigens ook een pijnexpert, zegt me wel eens: “De impact van wat jij in jouw werk doet is immens. Door kinderen met chronische pijn al in zo’n vroeg stadium van hun leven te helpen, zorg jij ervoor dat ze niet uitgroeien tot volwassenen met chronische pijn. Jij redt levens met jouw werk!”
